Parafia nowogrodzka początkami swymi sięga XIII w., czasów księcia Henryka I Brodatego. Kościół był wybudowany p.w. św. Bartłomieja. W roku 1217 książe Henryk ofiarował nowogrodzki kościół Kanonikom św. Augustyna, przybyłym z Francji. Do roku 1227 był on kościołem klasztornym. W tym roku przenieśli się do nowo wybudowanego przez siebie klasztoru, poświęconego przez bpa Lorenza. W 1263 r. bp Tomasz I podniósł dotychczasowy priorat nowogrodzki do godności opactwa. Jednakże w 1284 r. Augustianie przenieśli się do Żagania. W 1540 r. oba kościoły w Nowogrodzie przejęli luteranie. Kościół MB Wniebowziętej wrócił w posiadanie katolików w roku 1533. W latach 1562-1587 służył obu wyznaniom. W 1611 r. założono parafię rzym.-kat. W 1810 r. zakonnicy żagańscy przekazali parafię w Nowogrodzie księżom diecezjalnym. Stało się to na skutek sekularyzacji opactwa żagańskiego. Pierwszy po II wojnie światowej ksiądz polski przyjechał do parafii w sierpniu 1946 r. Był to kapłan ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo. Do 1972 r. parafia należała do archidiecezji wrocławskiej.